زیارت حرم ائمه معصومین (ع) و پیامبر اسلام (ص) ، فرصتی برای تفکر و تأمل در معارف دینی و اخلاقی است. در زیارت، شخص با خود واقعیت‌های زندگی را مرور کرده و با توجه به آنها، به تأمل در معارف دینی و اخلاقی می‌پردازد.
در جلسه 185 عنوان بصری از آیت الله سید محمد محسن حسینی طهرانی، اهمیّت تفکر در حین زیارت حرم ائمه اینگونه مطرح میشود که:
من وقتی به این رفقا می گویم وقتی كه زیارت را انجام می دهید بروید یك گوشه بنشینید. از زیاد خواندن چیزی به دست آدم نمی آید. بروید یك گوشه بنشینید فكر كنید. بروید آن گوشه مقابل ضریح سیدالشّهدا، مقابل ضریح موسی بن جعفر، مقابل ضریح امام رضا علیهما السّلام بنشینید خودتان را ببرید در امام رضا، در موسی بن جعفر، آن وضع، آن حال ببینید چند مَرده حلّاج هستیم؟ تا چقدر می توانیم خود را در زمره پیروان امام دربیاوریم؟! آیا اگر ما در آن زمان بودیم همین كارها را می كردیم یا نه؟ ببینیم آنها چه می خواهند؟ از ما چه می خواهند؟ امام حسین می گوید: نمی خواهد تو تقاضا كنی كه در روز عاشورا بودی، تو بیا ببین من برای چه شهید شدم و فرزندان خودم را و اهل بیت خودم را به چه روزگاری انداختم. برای اینكه اقامه ارزش ها را كنم و اقامه اخلاق را كنم و اقامه عدل و داد را كنم. تو این عدل و داد را بیاور در زندگیت، در ارتباط با رفیقت عدل را بیاور. یواش یواشكی رد نكن برو! وقتی جایش می رسد در آنجایی كه یك منفعتی هست حساب كن، مسائل را در نظر بگیر نه اینكه می گذرد حالا، یواشكی چشم را ببند و برویم! آن هم هیچ چیز به بزرگواری خودش نمی گوید. تو برو سراغ او یا اینكه یك مسئله ای وقتی به نظرت می رسد برو دنبال آن، اگر رفتی این كار را كردی با من هستی، اگر نه بیخود ادّعا نكن، بیخود طلب نكن، بیخود طلب نكن كه ما خوب راه همه را بلد هستیم. اگر قرار بشود بیاییم امتحان بگیریم از افراد آن وقت معلوم می شود كه چند نفر قبولی آورده اند در این امتحان.